سلیمان بن عبدالملک«سلیمان بن عبدالملک بن مروان»، هفتمین خلیفه اموی، پس از برادرش «ولید بن عبدالملک» به حکومت رسید. مادرش «ولاده» نام داشت. وی از سال ۹۶ تا ۹۹هجری امر خلافت جامعه اسلامی را بر عهده داشت. [۳]
طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری، ج۹، ص۳۸۹۲، ترجمه ابو‌القاسم پاینده، تهران، اساطیر، ۱۳۷۵، چاپ پنجم.
۱ - هفتمین خلیفه امویسلیمان بن عبدالملک بن مروان، هفتمین خلیفه اموی، پس از برادرش «ولید بن عبدالملک» به حکومت رسید. او مدتی در زمان حکومت برادرش ولید بن عبدالملک مشاور و وزیر او بود. در هنگام مرگ برادرش در «رمله» شهری که خود آن را در زمان امارتش در فلسطین ساخته بود، مستقر بود. (ولید حکومت فلسطین را به او سپرده بود وی در «لدّ» (از شهرهای فلسطین) اقامت گزید، سپس شهر رمله را بنیاد کرد.) پسر عموی وی؛ عمر بن عبدالعزیز در دمشق برای او بیعت گرفت [۵]
یعقوبی، ابن واضح، تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۲۵۰، ترجمه محمد ابراهیم آیتی، تهران، انتشارات علمی‌و فرهنگی، ۱۳۷۱، ششم.
سلیمان در این زمان ۳۷ ساله بود. عمر بن عبدالعزیز در دوره خلافت سلیمان مشاور او بود. [۷]
دینوری، ابن قتیبه، الامامه و السیاسه، ص۲۹۴، ترجمه سید ناصر طباطبایی، تهران، ققنوس، ۱۳۸۰.
سلیمان فردی حسود، مغرور، پرخور، شکم باره و زیبا بود.۲ - سیاست داخلیسلیمان بن عبدالملک پس از این که به قدرت رسید به منظور جلب تمایل عمومی مسلمانان دست به اقداماتی زد. از جمله این اقدامات می‌توان به موارد ذیل اشاره کرد. ۱- برکناری برخی از استانداران: سلیمان، «قتیبة بن مسلم باهلی» یکی از بزرگ‌ترین فاتحان اسلامی، که در منطقه ماوراء‌النهر به پیروزی‌های بسیار چشم‌گیری دست یافته بود، را عزل کرد و سپس او را به قتل رساند. [۹]
طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری، ج۹، ص۳۸۹۳، ترجمه ابو‌القاسم پاینده، تهران، اساطیر، ۱۳۷۵، چاپ پنجم.
[۱۰]
یعقوبی، ابن واضح، تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۳۵۴، ترجمه محمد ابراهیم آیتی، تهران، انتشارات علمی‌و فرهنگی، ۱۳۷۱، ششم.
محمد بن قاسم نیز به دست صالح بن عبدالرحمن عامل خراج عراق کشته شد، [۱۱]
طقوش، محمد سهیل، دولت امویان، ص۱۶۹، ترجمه حجت الله جودکی، قم، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، ۱۳۸۶، چاپ سوم.
برخی از مورخان علت این امر را حمایت قتیبه از ولید بن عبدالملک (زمانی که می‌خواست پسرش عبدالعزیز را به جای سلیمان ولیعهد سازد) ذکر کرده‌اند. [۱۲]
طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری، ج۹، ص۳۸۹۳- ۳۸۹۴، ترجمه ابو‌القاسم پاینده، تهران، اساطیر، ۱۳۷۵، چاپ پنجم.
برخی از محققان نیز جلب اعتماد عمومی و تمایل مردم به حکومت را علت این کار دانسته‌اند، چرا که محمد بن قاسم و قتیبه از عاملان حجاج بن یوسف ثقفی (ستمگر) بودند. [۱۳]
طقوش، محمد سهیل، دولت امویان، ص۱۶۸- ۱۶۹، ترجمه حجت الله جودکی، قم، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، ۱۳۸۶، چاپ سوم.
موسی بن نصیر نیز که در فتح اسپانیا تلاش کرده بود، برکنار شد. سلیمان او را به مرکز خلافت فرا خواند و همه اموال او را پس گرفت. سپس او را به زندان افکند. «سلیمان چون موسی بن نصیر را به زندان کرد، پسرش عبدالله را نیز از افریقیه عزل نمود و به جای او محمد بن یزید از موالی قریش را به آن سامان فرستاد. محمد بن یزید تا پایان حیات سلیمان در آن جا بود.» ۲- آزاد سازی برخی از مسلمانان مخالف با حکومت و افزایش مقرری ماهانه افراد. سلیمان موالی را از زندان آزاد کرد و آنان را در سپاه اسلام شرکت داد. و سهم ماهانه هر فرد را به ۲۵ درهم رساند. [۱۶]
طقوش، محمد سهیل، دولت امویان، ص۱۶۸، ترجمه حجت الله جودکی، قم، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، ۱۳۸۶، چاپ سوم.
۳ - سیاست خارجیدر جبهه شرق پس از قتل محمد بن قاسم و قتیبة بن مسلم فتوحات اسلامی جدیدی رخ نداد. در واقع اوضاع سیاسی خلافت اموی از سال ۹۸ تا پایان دوره اموی اجازه چنین امری را نمی‌داد. آنان به سرکوب جنبش‌هایی چون خوارج و یزید بن مهلب پرداختند. [۱۷]
طقوش، محمد سهیل، دولت امویان، ص۱۶۹، ترجمه حجت الله جودکی، قم، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، ۱۳۸۶، چاپ سوم.
در جبهه روم اتفاق مهمی که افتاد محاصره قسطنطنیه توسط برادر خلیفه؛ «مسلمة بن عبدالملک» بود. مسلمانان ابتدا «عموریه» را تصرف کردند، سپس برخی دیگر از شهرهای منطقه که تحت تصرف رومیان بود؛ همانند صقلبیان و حصن مرآة در ناحیه ملیطه به تصرف آن‌ها درآمد. به دستور خلیفه و به فرماندهی مسلمه شهر«قسطنطنیه» از راه خشکی و دریا محاصره شد. [۱۹]
طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری، ج۹، ص۳۹۲۴، ترجمه ابو‌القاسم پاینده، تهران، اساطیر، ۱۳۷۵، چاپ پنجم.
سپاهیان خلیفه مدت‌ها این شهر را در محاصره داشتند؛ اما موفق به فتح آن نشدند. عواملی چند؛ از جمله: تجهیزات دفاعی رومیان، طوفان و شکسته شدن تعدادی از کشتی‌های مسلمانان، قطع راه‌های ارتباطی مسلمانان توسط رومیان، سرمای شدید، [۲۰]
طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری، ج۹، ص۳۹۲۵، ترجمه ابو‌القاسم پاینده، تهران، اساطیر، ۱۳۷۵، چاپ پنجم.
حمله بلغارها و کم شدن آذوقه، طولانی شدن محاصره، و نهایتا مرگ سلیمان و دستور عمر بن عبدالعزیز به بازگشت، سبب عدم موفقیت مسلمانان در محاصره این شهر شد. [۲۳]
طقوش، محمد سهیل، دولت امویان، ص۱۴۰، ترجمه حجت الله جودکی، قم، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، ۱۳۸۶، چاپ سوم.
مسلمه بعد از ۳۰ ماه که در آن منطقه ماند، سرانجام با دادن تلفات بسیار مجبور به بازگشت شد.۴ - درگذشت سلیمانسلیمان بن عبدالملک در دهم صفر سال ۹۹هجری، پس از دو سال و هشت ماه خلافت در «دابق» از مناطق «قنسرین» درگذشت. او در این زمان به منظور کمک به برادرش در این منطقه اردو زده بود. نقل شده «او قبل از مرگش لباسی سبز رنگ پوشید و دستار سبز بر سر گذاشت، به آینه نگاه کرد، به خود بالید و گفت: من پادشاهی جوان مرد هستم. بعد از آن یک جمعه بر او نگذشت که درگذشت. کنیزکی زیبا داشت او را بدان لباس و غرور دید و خیره گردید. پرسید: چه نگاه می‌کنی و چه می‌بینی؟ کنیز گفت: انت نعم المتاع لو کنت تبقی غیران لا بقاء للانسان لیس فیما علمته فیک عیب کان فی الناس غیر انک فان یعنی: تو متاع (موجود) نیکی هستی؛ اگر جاوید می‌ماندی (ای کاش زنده می‌ماندی)؛ ولی انسان برای بقاء آفریده نشده است. در تو عیب و نقصی مانند عیوب مردم، نیست، جز این که تو نابود خواهی شد. وی قبل از مرگش با توجه به خوبی‌هایی که از «عمر بن عبد العزیز» دیده بود، [۳۱]
دینوری، ابن قتیبه، الامامه و السیاسه، ص۳۲۳، ترجمه سید ناصر طباطبایی، تهران، ققنوس، ۱۳۸۰.
او را به عنوان جانشین خویش برگزید. در منابع آمده است. «وقتی بیماری او سخت شد، نامه‌ای نوشت و آن را مهر کرد و بست. کسی نمی‌دانست در آن نامه چه نوشته شده است. به رجاء بن حیوة گفت: برادران و عموزادگان و همه افراد خانواده من و بزرگان لشکرهای شام را پیش خود جمع کن و آنان را وادار کن با کسی که نامش را در این نامه نوشته‌ام، بیعت کنند و هر کس از بیعت خودداری کرد گردنش را بزن. او به این دستور عمل کرد وقتی در مسجد جمع شدند فرمان سلیمان را به ایشان ابلاغ کرد، گفتند به ما بگو آن شخص کیست؟ تا با آگهی و بصیرت با او بیعت کنیم، گفت: به خدا سوگند نمی‌دانم، کیست و به من دستور داده است، هر کس خودداری کند، او را بکشم. رجاء بن حیوه گوید، پیش سلیمان رفتم و اصرار کردم و گفتم‌ای امیرمؤمنان این فرمان را به نام چه کسی نوشته‌ای و ما را به بیعت با چه کسی دستور داده‌ای؟ گفت دو برادرم یزید و هشام هنوز به آن پایه نرسیده‌اند که بر کار مردم گماشته شوند، خلافت را برای مرد نیکوکار؛ «عمر بن عبد العزیز» قرار دادم و چون او درگذشت حکومت به ایشان خواهد رسید. رجاء بن حیوه بیرون آمد و این موضوع را به اطلاع یزید و هشام رساند آن‌ها راضی و تسلیم شدند و بیعت کردند و پس از ایشان همه بیعت کردند.۵ - پانویس
۶ - منبعسایت پژوهه، برگرفته از مقاله «سلیمان بن عبدالملک» تاریخ بازیابی ۹۵/۰۳/۱۸. رده‌های این صفحه : امویان | تاریخ خلفا | تراجم | خلفای بنی امیه | درگذشتگان سال 99 (قمری) | درگذشتگان سده 1 (قمری) | مقالات پژوهه
|